Zoals ik in de vorige post (ook vandaag online gezet) al schreef is er de laatste weken weer heel veel veranderd. De verhoogde dosis werkte een weekje, daarna weer een laatste verhoging, die eigenlijk niet veel deed. Sindsdien glijdt mam steeds meer weg. Tot begin deze week was ze er nog vaak wel even bij. Ze herkende iedereen nog, woorden werden steeds moeilijker. Sinds een dag of 10 is alles “perfect” “heerlijk” en “het kan niet beter”. Ook nog een tijdje “wat kan me gebeuren” en “wat zou ik nog meer willen”. Dat laatste veranderde de laatste tijd naar “het zal me worst wezen”. Dat klinkt negatief, maar zei ze altijd met een glunderende blink. We denken dat ze toch bedoelde “wat zou ik nog meer willen”. Maar ‘worst’ werd ook gebruikt voor anderen dingen. Als ze zei “niet lekker” en ik vroeg wat dan niet lekker was? “Worst!” Maar altijd, alles, met een heerlijke glimlach en guitige ogen.
Ondertussen veranderde er ook praktisch veel. Rolstoel, postoel, douchestoel, een heleboel gedoe. Mam kan bijna niet meer staan en hoewel we veel hulp krijgen van de buurtzorg komen die vaak op momenten dat het eigenlijk net te laat – of net te vroeg is. Er zijn eigenlijk 2 mensen nodig om mam omhoog te houden en een derde om te helpen. Zo fijn dat wel enorm veel hulp krijgen, zeker omdat pap een week of 3 geleden door zijn rug is gegaan en gewoon niet meer moet tillen (maar ja, hou ‘m maar eens tegen). Enorm veel vrienden en vriendinnen (van mam, maar ook van mij) bieden aan om te helpen maar pap, Marc en ik redden het met de hulp die we van onze neef/nichtjes Inge, Noud, Lidia en Annemiek krijgen – en de vrijwilligster Odile. De laatste zorgt ervoor dat pap af en toe even de deur uitkan.
Sinds een week of 2 brengt mam de meeste tijd door in een ‘hoog/laagbed’ dat in de woonkamer staat. Ergonomisch fijn voor de zorg, maar ook veel fijner dan dat ze in de slaapkamer zou liggen. Toch een stuk gezelliger. Het bed staat op de plaats van de bank en hebben we dus een beetje moeten schuiven met de meubels. Dat vond mam maar niks, het bed en de veranderde inrichting. Maar ze geeft zich makkelijk over aan dat soort dingen, ze verzet zich niet en gaat snel weer over tot genieten.
Genieten van Hollandse gouwe ouwes, ja zuster nee zuster, Sissi, films van Bert Haanstra. En koek, natuurlijk.
De laatste dagen gaat ze snel achteruit en sinds vandaag reageert ze eigenlijk niet meer op ons. Nog een paar keer ‘perfect’ – eigenlijk niet meer als ‘peh’ glijdt ze langzaam weg.
Hieronder wat foto’s van de laatste twee-en-een-halve week.
-
- slapen op het balkon, zonnetje meepikken als het kan.
-
- Amarylis – hier heeft ze wel een kwartier over gepraat, hoe mooi zo’n ding is.
-
- Samen foto’s van jullie allemaal bekijken…
-
- is echt heel leuk
-
- De buren – deze foto genoot ze ontzettend van. Je kunt zien dat ze van elkaar houden, zei mam.
-
- lekker tutten met de buurtzorg
-
- koffie en appeltaart, perfect!
-
- Stella – mam is gek op koekjes
-
- een kaartje van Roel en Jan
-
- een momentje samen
-
- Douchen en de infra rood lamp – perect!
-
- Hier lacht ze om de foto van Joke – met Joke
-
- Noud en appeltaart – perfect!
-
- de bloemetjes staan echt weken lang prachtig te zijn op het balkon
-
- Natte haren van het douchen en een zakdoek met ‘4711’, een eau de cologne die ze van Beppie kreeg. Echt heeeeeerlijk vond ze dat. Het was ook de geur die tante Ger, de zus van haar moeder, altijd gebruikte. En mam had het telkens over ‘opa’, als ze het rook.
-
- Frank – die geeft elke keer een kusje als hij voorbij loopt
-
- Het bed in de woonkamer.
-
- Deze foto is van maandagavond, 4 dagen geleden, lekker kippetje van Frank.