De laaste week was mam soms een hele dag in slaap en tussendoor een dag weer momenten redelijk helder. Op donderdagavond heeft ze voor het laatst gegeten (“heerlijk!”, zei ze). De dagen ervoor hadden wij haar eten gegeven, die avond heeft ze zelfstandig haar yoghurt straciatella en een krentebol opgegeten, een mandarijntje en wat kopjes thee. Medicijnen werd heel lastig, ze wist niet meer goed hoe ze die in moest nemen. Maar dat eten ging er wel in, glunderend en met heel veel “heerlijk” en “perfect”. Vrijdag heeft ze de hele dag heel diep geslapen en we waren daarom ook helemaal verbaasd dat ze zaterdag weer wakker werd met een glimlach. De woorden van die dag waren: heerlijk, heerlijk, heerlijk, perfect, wat zeg je lieverd, doei, heerlijk, perfect. In de loop van de avond leek het voor het eerst dat ze wat hoofdpijn kreeg, ze was wat onrustig. Nog wel steeds met een glimlach fluisterde ze af en toe ‘perfect’. Ze kreeg een pijnstiller en werd direct rustiger. Toen ik vroeg of het goed was zo glimlachte ze en antwoordde ze ‘prima’. Daarna viel ze in een diepe slaap met steeds langzamere ademhaling, totdat het stopte. Wij waren bij haar. Verdrietig zijn we zeker, maar we denken ook dat het goed is zo. Mam heeft niet geleden. We zijn enorm blij dat wij haar zelf, met geweldige hulp van Buurtzorg Westerpark Amsterdam, thuis hebben kunnen verzorgen. We realiseren ons ook dat we dat niet maanden hadden kunnen volhouden. Het is prima, perfect eigenlijk.
Het woord ‘perfect’ is inmiddels al heel vaak gevallen. Soms in verhalen die we vertellen over mam, maar ook heel vaak zonder dat we daar bewust aan denken. Maar dan wordt al snel de link gelegd aan mam’s favoriete woord van de laatste weken: “perfect”. Dat woord zal voor altijd verbonden zijn met mam.
Iedereen ontzetten bedankt voor alle steun en gezelligheid. Hoe zwaar de afgelopen maanden ook zijn geweest, we hebben er heel goede herinneringen aan.
We wilden heel graag in de kaart een aantal namen noemen van mensen die mam en ons heel erg hebben gesteund de laatste weken. We hebben ook erg getwijfeld want de kans is best groot dat we in alle stress belangrijke mensen zijn vergeten. Weet alstjeblieft dat als je niet genoemd bent in de kaart het niet betekent dat je minder belangrijk was voor mam. Hoe lang we ook hebben geweten dat er ooit een rouwkaart zou moeten komen hebben we er blijkbaar niet aan willen denken voordat ze was overleden. De tekst van de kaart is dan ook opgemaakt zonder dat we echt tijd hadden om er heel goed over na te denken. Want er zijn ook vrienden en vriendinnen die ook heel belangrijk waren voor mam maar die door ziekte, verblijf in buitenland of andere redenen er gewoon niet veel kónden zijn, hoe graag ze het ook wilden. Ik hoop dat jullie dat zelf jullie naam er bij kunnen bedenken. Op de bijeenkomst vrijdag is er voor iedereen gelegenheid om ook iets te zeggen. Als je daar behoefte aan hebt laat dat dan even weten aan Nicole, van De Ode Uitvaartbegeleiding. Ook de hulp van Nicole is echt heel fijn!
De tocht naar het crematorium doen we echt maar met een kleine groep, ook omdat de ruimte die we daar hebben beperkt is.