Met mam gaat het – dat schreef ik al in het vorige bericht – langzaam achteruit.
Wat steeds moeilijker wordt zijn bijvoorbeeld dingen in huis doen. Dan loopt ze met een kopje rond in de keuken en weet ze dat ze daar iets mee wil doen. Maar wat, dat kan ze dan niet bedenken. Of ze gebruikt slasaus in plaats van boter om het vlees in te braden. Het verschil tussen haar leesbril en gewone bril begreep ze vanmiddag ook even niet.
Woorden worden ook weer steeds moeilijker, vooral bij vermoeidheid. Haar bril noemt ze dan medicijn en mijn in Dubai met henna versierde handen noemt ze een mooie trui. Dat gebeurt maar heel af en toe, maar wel steeds vaker. Dit is lastig voor mam natuurlijk, maar op zich is het iets dat snel duidelijk is (omdat ik bijvoorbeeld geen mooie trui aanhad). Vaak ook komt ze er zelf ook achter dat ze een verkeerd woord gebruikt.
Lastiger is het dat ze zich ook steeds vaker vergist in namen. Ze verwisselt namen en dat heb je als luisteraar lang niet altijd in de gaten. Zo noemt ze mij (als ze over mij praat) soms Joke, haalt ze de namen van (kleinzonen) Eise en Fokke regelmatig door elkaar en worden soms ook namen van het ene echtpaar vervangen door namen van een ander echtpaar.
Vandaar de oproep om een foto op te sturen. Ik ga een foto album maken zodat ze bij twijfel de foto van iemand kan opzoeken als ze niet op de naam komt of als het duidelijk is dat ze een verkeerde naam gebruikt. Ik weet dat een heleboel lezers dit lastig vinden. Maar iedereen kent denk ik wel iemand die een moderne smartphone heeft, zo eentje waar foto’s mee gemaakt kunnen worden. Vraag of die even een foto wil maken en deze wil sturen naar mijn mobiel 06-54 711 552. Gewoon even dit nummer opschrijven en dan is het een fluitje van een cent! Maar een foto per post sturen kan natuurlijk ook. Gewoon naar mam, want post is natuurlijk sowieso leuk.
Mam heeft inmiddels de meeste vrienden/vriendinnen op bezoek gehad. Ze is steeds sneller moe en we beperken de bezoeken nu tot maximaal 1 per dag. Het wordt daardoor ook nodig om selectiever te worden met wie er langs kan komen om er zo voor te zorgen dat er tijd is voor de mensen die het belangrijkste voor mam zijn. Ik neem aan dat iedereen daar zal kunnen begrijpen. Bij twijfel, mail mij even.
Het is logisch en ook goed geweest dat met iedereen de ziekte, de stand van zaken en het naderend eind is besproken. Maar inmiddels is er ook wel behoefte aan andere, minder sombere gespreksstof.
Tot slot nog een excuus namens mijn vader. Die zou graag alle brieven, kaarten en email beantwoorden maar komt daar lang niet altijd aan toe. De zorg voor mijn moeder (en het huishouden!) vraagt erg veel tijd en energie. Maar blijf vooral sturen, alles wordt voorgelezen en mam is er heel blij mee!!
Vorige week zijn zus Joke en zwager Bert een week op bezoek geweest. Mam heeft daar enorm van genoten. Hier een foto samen met nichtje Annemiek bij de Bagels & Beans – om de hoek, gezellig en erg lekker!