Toen mijn moeder eind 2015 van het ene op het andere moment ernstig ziek werd werd ik veel gebeld. Niet alleen door bezorgde familie en vrienden die ik goed kende en aan wie ik zelf heel graag mijn verhaal kwijt wilde en steun aan had, maar ook door mensen die ik iets minder goed kende.

Natuurlijk was dat hartverwarmend maar al snel merkte ik dat ik daar de tijd en energie niet voor had. Tijd en energie had ik heel hard nodig voor mijn vader en moeder en alle gesprekken met artsen en specialisten (zie ook de blogs). Nu, jaren later, ben ik nog steeds heel blij dat ik toen bedacht dat een blog dit probleem zou oplossen. Ik kon iedereen op de hoogte houden en ik had (niet van tevoren bedacht) een manier om alles van mij af te schrijven. Van elke nieuwe post werd automatisch een nieuwsbrief gestuurd naar iedereen die zich daarvoor had aangemeld.

Ook het maken van afspraken voor ziekenbezoek werd makkelijk door een plugin die ik gebruikte (teambooking). Mijn moeder kon zelf geen afspraken meer maken en mijn vader had andere dingen aan zijn hoofd. Iedereen kon zelf een afspraak inplannen op momenten die wij van tevoren hadden gekozen. Nu werd bezoek gewoon leuk en had niemand er meer een administratieve dagtaak aan.

Nu, terugkijkend op de periode van ziekte van mijn moeder, weet ik dat het niet alleen een heel moeilijke, maar ook een heel mooie periode is geweest waarin wij (gezin en andere naasten) veel dichter bij elkaar kwamen. Ik heb gelukkig dit blog als herinnering. Foto's van mijn moeder en mij zijn er bijna niet. Hier de enige die ik kon vinden.

Het is heel fijn om een tastbare herinnering voor nabestaanden te kunnen maken om de herinnering te koesteren. De laatste jaren ben ik mij meer en meer gaan toeleggen op het fotograferen van mensen die afscheid gaan nemen. Soms van het leven, soms van de herinnering ( door bijvoorbeeld demensie) of van een deel van hun leven dat gaat verdwijnen.

Nu, jaren later, heb ik een aparte website met afscheidsfotografie.

Image